Waar ligt de schuld voor het falen van grote ICT projecten van onze centrale overheid? Bij de politici, die wetgeving bedenken inclusief ingangsdata, zonder ICT-impactanalyse? Bij de leveranciers, die best “auto’s zonder stuur” willen leveren zolang er maar gefactureerd kan worden? Bij de opdrachtgevers, die niet weten wat ze willen en ondermaatse prestaties accepteren? Bij de inkopers, die aanbesteden volgens de regels, maar tegen de logica van ICT?
Menselijk falen is een geduldige zondebok. We kunnen immers noch onze computers, noch de software, noch de aanbestedingsdocumenten de schuld geven. Falen is uiteindelijk een puur menselijk voorrecht.
Als falen menselijk is, dan ligt het voor de hand om op zoek te gaan naar individuen die beter geschoold, meer ervaren, meer deskundig zijn. We vestigen onze hoop op een CIO-Rijk, op een krachtige voorman voor het Bureau ICT-toetsing (BIT). Of op iemand die – voor driemaal een ministerssalaris – de ICT van de Nationale Politie op het rechte pad gaat brengen.
Maar in werkelijkheid gaan menselijk falen en systeemfouten hand in hand. Als de [ENTER]- en [DELETE]-knop naast elkaar zitten, dan is het onvermijdelijk dat vroeg of laat iemand een tweet verstuurt die hij nog wilde corrigeren. Als de wasmachinedeur open kan wanneer er nog water in staat is het onvermijdelijk dat er iemand een keer natte voeten krijgt.
Uiteraard moeten er toppers zitten op topposities. En er moet voldoende expertise in huis zijn bij opdrachtgevers. Maar als we de systeemfouten laten zitten, dan blijft het ook voor toppers een kwestie van tobben.
Waar zitten dan die systeemfouten? En wat valt daaraan te corrigeren?
Lees meer: http://ibestuur.nl/weblog/voorbij-elias-en-de-schuldvraag#c000663